اول:پدرم به نظرم
روح پاکی در این جهان دارد. او واقعا خالصانه به من کمک کرد. آن هم در آن
شرایط بحرانی میان نوجوانی و جوانی که من حتی با او حرف هم نمی زدم. الان
می فهمم آدم ۱۹ ، ۲۰ ساله اصلا آدم بزرگی نیست و اصلا آدم هیچ وقت بزرگ نمی
شود؛ آدم همیشه بچه است. روزی که بارهایم را بسته بودم تا برای همیشه به
تهران بیایم، موقعی که می خواستم بروم راه آهن، پدرم گفت: «من هنوز باهات
صحبت نکردم.» گفت: «چند تا نصیحت برایت دارم.» نشستم، فضای خیلی آرامی بین
ما حاکم شد. گفت: «شب به شب جوراب هایت را بشور، هیچ وقت لباس هایت بو نده،
همیشه تمیز باش.» گفت: «مردم توی شکمت را نمی بینند اما لباسهایت همیشه
جلوی چشم هستند.» گفت که هیچ وقت خانه مردم نرو، مزاحمشان نشو، نگذار کسی
سرت منت بگذارد، آبروی من را نبر و خلاصه آن قدر از این دست حرف ها زد که
من غرق جادو شدم.
دوم:هیچ وقت یادم نمی رود گفت:
“صبر کن می رسانمت.” با این که خیلی کار داشت، گرفتار بود و لحظه لحظه
زندگی اش برایش مهم بود، حاضر شد تمام غرولندها را به جان بخرد. درست مثل
همیشه که با تمام وجودش زحمت می کشید. مرا برد توی راه آهن و اجازه گرفت تا
بارهایم را تا دم قطار برایم بیاورد. آمد و روبوسی کرد و گفت: “موفق
باشی.” رفتم توی قطار و سر جایم نشستم و غرق رویاهای رسیدن به پایتخت، مطرح
شدن و بردن اسکار شدم. آن قدر خیالم سبک پرواز می کرد و مطمئن بودم به همه
چیز می رسم که فراموشم شد قطار دارد حرکت می کند. سرم را به طرف پنجره
گرداندم، دیدم یک عده دارند برای مسافرانشان دست تکان می دهند. یک لحظه
یادم افتاد که هنوز از پدرم خداحافظی نکردم.
سوم:یادم
رفته بود مثل دوران کودکی که بابا، من و مامان را داخل قطار می فرستاد و
می ایستاد تا برایمان دست تکان دهد و با ما بای بای می کرد با او خداحافظی
کنم. حالا من ۲۰ ساله فراموش کرده بودم پدرم آنجا ایستاده و من باهاش بای
بای نکرده ام. آمدم جلوی پنجره دیدم دور ایستاده و دارد از بین پنجره ها
دنبال من می گردد. دو تا سالن را دویدم تا به جایی که ایستاده بود رسیدم.
چشمهایش را می چرخاند تا بچه اش را پیدا کند. با مشت کوبیدم روی شیشه. من
را ندید. مشت دوم را محکم تر کوبیدم. بالاخره دید. با زبان اشاره گفتم که
شما دیگر بروید واقعا زحمت کشیدید من را رساندید. دست تکان داد و همان
زمان، جهان برای من اسلوموشن شد.
چهارم: آن موقع
بود که دیدم چه قدر پدرم شکسته شده. اولین بار بود که دیدم بابای من دیگر
قهرمان یا پهلوان نیست. آن وقت بود که دیدم مثل دیگران ضعیف و خسته است.
خسته از این که تمام مدت همه بار زندگی روی دوشش بود. یاد فیلم «هفت دلاور»
افتادم که” چارلز برانسون”، بچه های کوچکی که از دست پدر و مادرشان می
نالیدند را زد و گفت: «دیگر هیچ وقت این حرف ها را نزنید. بار بزرگ، روی
دوش پدر و مادرهای شماست. دیگر به آن ها نگویید ترسو! آن ها از ما خیلی
شجاع ترند.»
پنجم: از هم جدا شدیم و هرکس به افق
خودش رفت و دور شد. من که تا آن زمان با پدرم قهر بودم برای همیشه با او
آشتی کردم. برگشتم به سمت شیشه های این طرف و چشمم افتاد به حرم امام رضا
(ع)، باهاش حرف زدم و خانواده ام را سپردم به او. آن قدر گریه کردم که چند
خانم با تعجب پرسیدند: «مگر چه شده که این قدر گریه می کنی؟» و من واقعا
نمی دانستم چرا؟ بعدها شنیدم پدرم هم همان موقع زده زیر گریه! هیچ وقت اشک
پدرم را ندیده بودم. باز هم ندیدم و فقط شنیدم. بعد انگار پیرمردی ازش می
پرسد: «چرا گریه می کنی؟» می گوید: «هیچی! فقط بچه ام را فرستاده ام تهران
برود دانشگاه و درس بخواند.» با تعجب پرسیده:« این که گریه ندارد! خیلی هم
خوب است. من فکر کردم فرستادیش سربازی.» برای همین است که می گویم دانشجو
احترام دارد؛ برای این که پدران‌شان نان‌شان را توی خون‌شان می زنند تا
فرزندان‌شان مملکت را بسازند.
ششم:به همه
خواسته هایم نرسیدم.اگر نرسیدم به وقتش به آن ها می رسم و اگر هرگز نرسیدم
حتما صلاح نبوده. همه چیز آهسته و به وقت خودش اتفاق می افتد. شاید خداوند
این رشد را اندازه جنبه من در نظر گرفته و همین کافی ست. به خدا بعضی وقت
ها صدایی به من می گوید که دروغ می گویم و من همیشه دلم می خواسته که همین
باشم. باز گاهی اوقات همان صدا می گوید :”نه می خواهم فلان کار را بکنم یا
در فلان جا درس بخوانم.” هر روز یک صدا یک چیز جدیدی به من می گوید. این
قدر در تعارض ذهنم هستم که نهایت ندارد. گاهی اوقات غصه می خورم و از خودم
بلند بلند می پرسم که آیا انگیزه ات را برای بازیگری از دست داده ای؟ و آیا
فکر نمی کنی اگر این اتفاق بیفتد یک نوع ناسپاسی به خداست؟ همین جوری
بازیگری نمی کنم، با دل و جانم بازی می کنم، با تمام وجودم بازی می کنم، به
شکل زمینی و تکنیکی به بازیگری ام نگاه نمی کنم، به شکل یک تمرین مقدس به
آن نگاه می کنم.
هفتم: وقتی در مشهد بودم زندگی
سختی داشتم و خانواده خیلی تحت فشار بودند. اما همه این سختیها را پدرم به
جان خریده بود. پدرم بر عکس من ذهن بسیار قوی ای دارد. کار من شبانه روز و
وقت و بی وقت رفتن به زیارت امام رضا(ع) بود.هیچ سرگرمی خاصی نداشتم. آن
زمان تازه گواهینامه گرفته بودم و پدرم ژیان کهنه اش را به من داده بود. به
همراه دوستانم هادی و محسن طالبی، محمد علوی، علی همایونی و محمد جلالی هر
شب حرم می رفتیم، گاهی با حال خوب و گاهی با حال بد. من همه چیزهای زندگی
ام را از آن فضا مطالبه کردم و اصلاً چیزی نمانده که نخواسته باشم.
هشتم: این
اتفاق شخصی ست. می رفتم و می نشستم یک گوشه و ساعت ها به گنبد طلا خیره می
شدم، سر مزار حاج آقا نخودکی یا شیخ بهایی قرآن می خواندم. دلم می خواست
کسی پیدا شود و راهم بیندازد. توی دلم شور و شوق به وجود آورد اما آن روزها
اوضاع زندگی ام خیلی بد بود. با پدر و مادرم قهر بودم.
نهم:دلم
می خواست ابراز عشق کنم اما نمی توانستم. هیچ وقت اعتماد به نفس انجام
کاری را نداشتم. حرف هایم باعث می شد مدام با خودم فکر کنم عجب آدم بد و
زشتی ام. من حق عاشق شدن را ندارم. هیچ دختری از من خوشش نمی آید. چرا؟ چون
شهرستانی ام، لباس های خوبی تنم نمی کنم و هزار تا چیز دیگر. تمام عناوین
پست و زشت دنیا را به خودم نسبت می دادم. مادرم نمی دانست چه بدی بزرگی در
حقم کرده بود. تنهایی رفتم امتحان گواهی نامه رانندگی دادم.
دهم:یادم
می آید بین پنج تا گروه پنج نفره تنها کسی که قبول شد من بودم. بعدش صاحب
ژیان شدم و هر روز بچه های دبیرستان را می بردم گردش و تفریح. من، آرشیا،
امیر فیروز، کاوه باقری و خیلی های دیگر چه خاطره هایی با آن ژیان داشتیم.
همان سال برای کنکور درس خواندم. قبلش رفتم زیارت و با خودم عهد کردم درس
بخوانم، دانشگاه قبول شوم، هنرپیشه شوم و به همه آرزوهایم برسم. آن موقع
خیلی بچه بودم. فقط ۱۹ سال داشتم که برای کنکور دانشگاه آزاد آمدم تهران.
روز قبل از کنکور که داشتم راه می افتادم صدای افشین؛ پسر خاله ام را شنیدم
که دنبال ماشین می دوید و می گفت: «حامد! تمام مدارک و مدادرنگی هایت را
جا گذاشتی.» داشتم می رفتم امتحان بدهم اما حتی شناسنامه ام را هم جا
گذاشته بودم. برگشتم و مدارکم را گرفتم. چند سال بعد افشین فوت کرد. می
توانست هنرمند بزرگی شود و الان پدر و مادرش از حضورش لذت ببرند. واقعا حیف
شد.
یازدهم:قبل از این که برای کنکور به تهران
بیایم، پدر بزرگ و مادر بزرگم به همراه چند نفر از اعضای فامیل، آمدند تا
من و مادرم را با هم آشتی دهند. یادم می آید مادر و مادربزرگم در آشپزخانه
نشسته بودند. مادر بزرگم گفت: «مادرت را ببوس!» خیلی بی صدا زدم زیر گریه.
مادرم بلند شد، مرا بوسید و گفت:« تقصیر من بود. حرف زشتی زدم.» و واقعا هم
حرف زشتی بود. شاید اگر یک روز با چوب توی سر یکی بزنی، آن قدر بد نباشد
اما وقتی ضعف کسی را به رخش می کشی، برایش نهادینه می شود و توی وجودش می
رود، آن وقت دیگر حتی نمی تواند حرکت کند. آمدم تهران، کنکور دادم و
برگشتم. یک روز در خانه را که باز کردم، دیدم برادرم ایستاده و فریاد می
زند که «قبول شدی!» ، امروز می فهمم قبول شدن توی دانشگاه چه قدر جای
خوشحالی دارد. وقتی بچه ها دانشگاه قبول می شوند، فضایشان جدی می شود و
آکادمیک فکر می کنند. یکی از مهم ترین دوران زندگی آدم دوران دانشگاه است
چون تبدیل به ابر انسان می شود، می تواند فکر کند و درست انتخاب کند.بین ۶
هزار نفر، نفر نوزدهم شدم و شهرام حقیقت دوست از رشت نفر بیستم شد. ما خیلی
زود با هم دوست شدیم.من به خاطر دانشگاه به تهران آمدم. اگر نمی آمدم هیچ
وقت به اینجا نمی رسیدم. خوب شد به اینجا رسیدم و همه را مدیون کمک های
پدرم هستم.
![harshabtanhaee_30nema%20(5)_141[1].jpg](http://www.bahar-20.com/pichak/albums/userpics/10001/thumb_harshabtanhaee_30nema%2520%285%29_141%5B1%5D.jpg "Filename=harshabtanhaee_30nema%20(5)_141[1].jpg
Filesize=51KB
Dimensions=600x398
Date added=Jul 01, 2009")
![4turb7l[1].jpg](http://www.bahar-20.com/pichak/albums/userpics/10001/thumb_4turb7l%5B1%5D.jpg "Filename=4turb7l[1].jpg
Filesize=74KB
Dimensions=319x480
Date added=Jul 01, 2009")
![rahe-hal-31-1-87-b[1].jpg](http://www.bahar-20.com/pichak/albums/userpics/10001/thumb_rahe-hal-31-1-87-b%5B1%5D.jpg "Filename=rahe-hal-31-1-87-b[1].jpg
Filesize=67KB
Dimensions=450x314
Date added=Jul 01, 2009")
![iractor_behdad_0[1].jpg](http://www.bahar-20.com/pichak/albums/userpics/10001/thumb_iractor_behdad_0%5B1%5D.jpg "Filename=iractor_behdad_0[1].jpg
Filesize=49KB
Dimensions=336x502
Date added=Jul 01, 2009")
تبادل
لینک هوشمند